විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය මොන තරම් සුන්දරද? සැහැල්ලුද? ආවර්ජනය කරන වාරයක් වාරයක් පාසා නොදැනීම මුවගට නැ‍ඟෙන සිහින් සිනහව, ඒ ලයාන්විත අතීත මිහිරියාවෙන් සිත පිරී යන තරම මොනවට කියා පානව. මම වර්ථමානයට වඩා අතීතයට ආදරය කරන මිනිහෙක්ද? වෙලාවකට එහෙමත් හිතෙනව, ගොඩක් මිනිස්සු එහෙම තමා, එක්කො අතීතය විඳිමින් හෝ අනාගතය මවමින් ජීවත් වෙන්න තමයි කැමති, කොහොම උනත් ජීවිත ගමනෙ සුන්දරතම, සිතට ලෙන්ගතුම ඒ සරසවි මතකය එක්ක බැඳුන වඩා ප්‍රබල හා සංවේදීම සලකුණ නිර්මාණි කිව්වොත් නිවැරදියි.
කවුද නිර්මාණි ………. ?
දීර්ඝ කාලයක් තිස්සෙ තිබුන සිහිනයක් ඇස් පනාපිටම යථාර්ථයක් වෙලා, පා පැලඳි රබර් සෙරෙප්පු කුට්ටම, ටෙට්ට්‍රන් රෙද්දෙන් මහපු කලිසම, අත් කොට කමිසය, කර්ඩ්බෝර්ඩ් ෆයිල් කවරයක බහ ලූ half sheet කොල කිහිපය, විශ්වවිද්‍යල ජීවිතේ අලුත් අත්දැකීම් හබෑවටම නුහුරුයි, නුපුරුදුයි. අවට වටපිටාවෙ සිරි දැකගන්න සිත කොයිතරම් ආශා කලත් ඒ වග පරයා නැ‍ඟෙන නොරිස්සුම නෙත් දෙක බිමටම බර කරල. ඈතින් ඇහෙන උස් කථාබහ, මෑතින් ඇහෙන පාවහන් ගැටෙන හඬ සිතේ දෙගිඩියව දෙගුණ තෙගුණ කරනව.
“ඒයි මෙහෙ වරෙන්”
ඉද්ද ගැහුව වගේ හිටිවනම නතර උනත් හිස කෙලින් කර ඒ දෙස බලන්න තරම් අත්ම ශක්තියක් ඉතිරි වෙලා නෑ. හිස සිට දෙපතුල දක්වා විහිදි යන විදුලියක් වැනි යමක් සිඳුන ආත්ම ශක්තියට අමතරව ගත රැඳි කාය ශක්තියත් හීන කර දැමුව.
“උඹට තමා කථා කරන්නෙ, කිව්වම මෙහෙට වරෙන් මිනිහෝ…..”
සියල්ල සිදුවන්නෙ අවිඥාණිකවමයි.
“තෝ අඳුරනවද? මේ අය කව්ද කියල?
“එහෙමයි, ජේෂ්ඨ උත්තමයො”
“හ..හ..හා.. ඒක හොඳයි උඹ අපි ගැන දන්න එක.
එතකොට උඹ අඳුරනවද මේ කව්ද කියල?”
දණටත් පහලට වැටෙන දිගු ඝන වරලස මනාව පීරා සකස්කොට බැඳි කොන්ඩ කරලක් සහිත යුවතිය, මට නොපෙනෙන සේ මට පි‍ටුපා මා ඉදිරියේ සිටගෙන සිටියත් මන බඳින රූ සපුවකින් හෙබි දු‍ටු මතින් හදවතේ සිත්තම් වෙන සිතුවමක් සේ පියකරු බව නම් සහතිකයි. රත් පැහැ නෙලුම් පෙති සේ පෙනෙන දෙකන් යුග, සඳ වතට සුදුසුම වූ සුසුදු වර්ණයෙන් සිත්තම හඩ ගන්වන්න උවමනා නිදහස සකස් කර දෙනව. ඒ අවිහිංසකත්වය සිතේ මවා ගන්න එච්චරම අමාරු නෑ. එත් හිතන තරම් ලෙසිත් නෑ. එකින් එක මැවෙන අලුත් චිත්ත රුප, තවත් ලස්සන සිතුවමකින් පෙර අඳි රුව මකා දමන්න සමත් වන නිසාම.
“ඒයි, උඹෙන් තමයි අපි අහන්නෙ, තෝ දන්නවද මෙයා කව්ද කියල”
“න්…නැ…නෑහ්…”
“නෑ කියන්නෙ යකෝ උඹ දැක්කද මේකිව හරියට ? බලපන් බලපන් හොඳට මූණ දිහා බලල කියපන් මෙයාව අඳුරනවද කියල. උඹල එක batch එකේ උන් උනහම අඳුරගන්නෙ නැතිව කොහොමද අවුරුදු 4 ක් මේකෙ ඉන්නෙ” ?
ඉබ්බ දියේ දැම්මහම ඇන්නෑවයි කිව්වලු.
සඳවතට එබෙන්න අවසර ලබුන.
හබෑම ලස්සනයි, සිතෙ මැවුන සිතුවමටත් වඩා ලස්සනයි, ඒත් ඒ ලස්සන කලු වලවකින් වැහිල ගිහිල්ලවත්ද? බියෙන් තති ගත් මුව දෙනකගෙ අවිහිංසක දෙනෙත් අතර රූට වෙටෙන්න ඔන්න මෙන්න කියා සැරසුනු කඳුලක් පිරිල. ඇස් දෙකේ කාන්තිය, බිය විසින් මොහොතකට සැ‍ඟෙව්වට ඒ අපූර්වත්වය මකා දමන්න නම් සමත් කම් ඇත්තෙ නෑ. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම පරිපූර්ණ සුන්දරත්වයක්. ජීවිතේට දු‍ටු ලස්සනම කෙල්ලක්. ආසයි දැකගන්න මුව පුරා නැ‍ඟෙන බියෙන් තොර නිදහස් සිනහවක්. කොයි තරම් අපුරුවට තියෙවිද?
“ඒයි උඹට කීවෙ බලල අඳුරනවද කියන්න කියල, නැත්තං බලං ඉන්න නෙවෙයි මිනිහෝ ! ! “
“හා..හා. දැන් පලයන් දෙන්නම. අන්න උඹලගෙ තෙල පටන් ගන්න හදන්නෙ.”
“ඒයි කෙල්ලෙ, උඹ හෙටත් මව හම්බවෙන්න ඕනි මෙතනදි මේ වෙලාවටම හරිද? උඹට ඇහුණද?”
හිස සලා එය පිලිගත් ඇය ජේෂ්ඨ උත්තමයන්ගෙ උදහසට ලක් නොවන්න වග බලා ගත්ත.
“දෙන්න ජොඩු දාල එහෙම යනව නෙවෙයි , හරිද?”
හ..හා.. හා…
නවක වදයේ දුක, සතුට, සිනහව , කඳුල, වගේම නොරිස්සුම හා කෙන්තියත් එකටම ඇමිණිලා, බැඳිල. ඒත් ඊට ප්‍රතිරොදයක් දක්වන්න තරමේ හැකියවක් නෑ.
පියවරෙන් පියවර ඉදිරියට ඇදුනත් , තවමත් ඒ නෙත් සඟල බිමට බරවෙළා.
හිතේ තෙරපෙන බියගුලුකම , නොරිස්සුම, ලැජ්ජව, කෙල්ලෙක් ඉදිරියෙදි සඟවගෙන මහා වීරයෙක් වෙන්න උත්සහ කිරීම තරුණ මානවකුගෙ සදාතනික ලක්ෂණයක්.
“ඔයාගෙ නම මොකක්ද?”
කිසිවිටෙක ඉහලට නො එසවුන හිස මදක් ඇල කොට නෙත් අගින් මා දෙස බැලූ ඈ යන්තමට කෙඳිරුව,
නිර්මාණි…! ! !
නිර්මාණි…නිර්මාණි… නිර්මාණි….දෙතුන් වතාවක් මනසේ දෝංකාර දෙන හඬේ මිහිරි බව හෝ බිඳුනු බව වෙන් කර හඳුනා ගන්න තරම් මගෙ හිතත් නිරවුල් නෑ.
“මම මංජු….”
යන්නම්….
විටෙක අහඹු වූත් , විටෙක අපූර්වවූත් ඒ සුන්දර හඳුනා ගැනීම ජීවතේ නවමු මාවතක ඇරඹුමක් කියල කවදාවත් හිතුවද ? නිර්මාණිත් මමත් වෙනත් විෂය ධාරා තෝරා ගැනීම හා වෙනමම ශිෂ්‍ය කණ්ඩායම් දෙකකට අයත් වීම ගැන මම දහස් වර කණගා‍ටු වුනා. පළමු දින සිදු වූ ඒ නොසිතූ හමුවීම නොවන්නට නිර්මාණි හා මා අතරෙ කිසියම්ම හඳුනා ගැනීමක් ඇති නොවන්නටත් ඉඩ තිබුන.
………………………………………………………………………
නවක වදය නම් ජීවිතයේ කිසිදාක අමතක නොවන කාල සීමව නවකයන්ට හැබෑම වදයක් මෙන්ම ජේෂ්ඨයන්ට විනෝදයක්, සතුටක් එක් කල කාළ පරිච්චේදයක්. ඒ කාල වකවානුවෙ වූ සමහර සීම මයිම් නිර්මාණිව නැවත වතාවක් හමුවිමට, ඈ හා දොඩමලු වීමට මා තුල ඉපැදුණු නොහිම්, අශාවට අවැසි ඉඩ කඩ අහිමිකර දැමුව. ඉඳහිට කඩිමුඩිය දිව යන කෙල්ලන් රෑන අතර කලාතුරකින් දු‍ටු ඒ රුව වෙතින් ලැබුනෙ දයාබර සිනහවක්මයි. ඒ ලයාන්විත සිනහව මට ගෙන දුන්නෙ ආඩම්බරයක්.
“ඒයි මචං , කව්ද අර උඹත් එක්ක හිනාඋන කෙල්ල ? ”
“ඒකි නම් මාර සිරා බං”
“ඔව් ඔව් මාත් කීප දවසක් දැක්ක, ඒකි උඹ දිහා බලනව.”
“හුම්ම්ම්.. කෙල්ල නම් හැඩයි.”
“මොකක්ද උඹලගෙ සම්බන්දෙ ආ…”
“එල එල… ඔන්න පු‍තෝ දාගන්නවනම්…”
“මල් හතයි …….”
ජේෂ්ඨයන්ට හොරෙන් අපේ මිත්‍ර සමාගම අතරෙ ගණුදෙනු වෙන එවැනි වදන් ආඩම්බරයක් අති නොකරයිද? ඒ වගේ ලස්සන කෙල්ලෙකුට නොබැ‍ඳෙන හිතක් ඇති කොල්ලෙක් ඉන්න පුලුවන්ද? එහෙත් නවක වදය හා කාලය විසින් අහිමි කල අවස්ථාව ගැන පසුතැවිලි වෙනව ඇරෙන්න වෙන දෙයක් ඉතිරි වෙලා නෑ.
සුන්දර මලක් වටා රැස්කන බඹරු සමූහක් සේ නිර්මාණි වටා රොද බැඳගත් ජේෂ්ඨ උත්තමයන්ගෙ අවස්ථාවදි පෞරෂයට අභියෝග කරන්න තරම් ධෛර්‍යයක් නොතිබීම මතින් ගිලිහුන වාසනව මටත් නොකියම නෙතු අද්දරට එකතු කලේ කඳුලක්. හදවතට එකතු කලේ සුසුමක්. ඒ හැර ලබුන කෙටිම මොහොතක හුවමරු කර ගත් වචන කිහිපයවත්, ඈත සිට බලා නෙත් අතර හුවමරු කරගත් අදහස් කිහිපයවත්, හිතේ තිබුන සෙනහසේ තරම විස්තරත්මකව ප්‍රකශ නොකිරීමද අභාග්‍යයක්.
ඇත්තටම මේ සෙනෙහස ඈ නොදු‍ටුවද? නැත්නම් නොසලකා හැරියාද?
ප්‍රශ්ණාර්ථයක් එක්ක කාලය ගෙවී ගියේ පිලිතුරුක් නැතිව. තවකෙකුගෙ සිත කියවන්න පුලුවන්
කාටද?
නවකවදයේ නිමාවත් එක්ක සරසවි ජීවිතයෙ නියම නිදහස සැහැල්ලුව හඳුනාගන්න, අත්විඳින්න පටන් ගන්න කොට ඒ සිහිනය අපේම ජේෂ්ඨයෙක්ගෙ තුරුලෙ සැඟවිලා. නිර්මාණි ජේෂ්ඨ පෙම්වතෙකුගෙ දැලේ පැටලුන අහිංසක සමනලියක්. ඇත්තටම සරසවි ප්‍රේමය ඔය කියන තරම් සුන්දරද, නිදහස්ද, සැහැල්ලුද ? සුහද ලෙස හඳුනාගත් දෙහදක හැගීම් සංවේදී ලෙස සමපාතවීමේ උත්තරීතර ප්‍රථිපලය ප්‍රේමය කියල කිව්වට, බොහොවිට යථාර්ථය එයම නොවෙන්නත් පුලුවං. අවස්ථාවදී විජ්ජාකාරයෙක්ගෙ මායා දැලට හසුවුන ආත්මාර්ථකාමී අවශ්‍යතාවයක අවසාන වෙන් කරගැනීම සරසවි ප්‍රෙමය කියලත් අර්ථදක්වන්න පුලුවන්. කාලය ගෙවිල ගියේ හැමදාකම හිතේ කොනක සඟවුන පුංචි කණගා‍ටුවකුත් එක්ක. ලෝකයට නොකිව්වට භහිර ට නොපෙන්නුවට ඒ මානසික බිඳ වැටීම හැමදාකම නෙත් කෙවෙනි බොඳ කලා.
…………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………
ක‍ටු කම්බි පට කිහිපයකින් භහිර ලෝකයට මායිම් වන සරසවිය නම් සොඳුරු බිම්කඩේ නැත්තෙ මොනවද? සිදු නොවන්නෙ මොනවද ? ඊටම අවේනික අපූරු උප සංස්කෘතික ලක්ෂණ මේ භූමිය නිවහන කොටගත් සියලු සචේතනික හා අචේතනික වස්තු තුල අන්තර්ගතව පවතිනව. වරෙක මහා සංස්කෘතියට සමානුපතිකවත් තවත් වරෙක සම්පූර්නයෙන්ම ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධවත් තම දිශාණතිය වෙනස් කරන සරසවි උපසංස්කෘතිය ඉන් උකහා ගන්නා හා ඊට එක් කරනද දේ බොහෝයි. සහොදරත්වය, ප්‍රේමය, ආදරය, පරිත්‍යාගය, කැපවීම, අදිෂ්ඨානය, නොපසුබස්නා උත්සාහය, ඊර්ශ්‍යාව, ක්‍රෝදය, වෛරය, කුහකකම, දුක, සතුට, සිනහව, කඳුල, ඒ හැම හැගීමකින්ම යෞවනයේ ජවසම්පන්න තරුණ සිත් පොහොසත්. එවන් සියලු හැගීම් උත්තේජනය කරන්න, උද්දීපණය කරන්න මෙ ජීවන රටාවටම උරුම නිර්මණශීලීත්වය, සහිත්‍යය, කලාව, පන්ති කුල , ආගම් වල විවිධත්වය, සමජ, අර්ථික හා දේශපාලන වටපිටව ඊට අවශ්‍යය සහය සපයනව. ඒ හින්දම සරසවි ජීවිතේ කිසිවිටෙක ඒකාකරී නෑ. නීරස නෑ. දින සති, මාස, අවුරුදු ගෙවිල යනව වගක් නෑ සියලු අධ්‍යන අනධ්‍යන ක්‍රියාකාරකම් ජීවිතයට එක්කරන්නෙ මිහිරක්, සතුටක්, අලුත්ම අත්දකීමක්, එහෙමත් නැත්නම් සුන්දර මතක සටහනක්. තුන් කල්හිම වෙසෙන සරසවි සිසුන්ගෙ ඒකමතික අදහස ඒකම වෙන්න ඇති.
“මචං උඹල දන්නවද වැඩක්?”
විපුලය කඩිමුඩියෙ දුවගෙන විත් උදේ පාන්දරම කැන්ටිමේදි අතෑරියෙ තවත් බේගලයක්ද?
"දැන ගන්න කියන්න එපැයි, මොකක්ද?”
“නිර්මාණිගෙ කොල්ල සුරංග, ඒකිට බූට් එක තියල.”
නෑ……… ?
“නෑ නෙමෙයි.”
“හොඳ වැඩේ, ඕකිට, නලළෙනෙ තිබ්බෙ”
“හරියට හරි, හිටියෙනම් කුමරිහාමි වගේ.”
“ඒකි ලස්සනයි තමයි, කොහෙද ඒත් අපේ Batch එකේ එකෙකුට බැරි උනානෙ ගොඩ දාන්න
දැන් නම් හොට බිම ඇනිල ඇති”
“කෝ මේ මංජුවත් ටික දවසක් පැණි හැලුව.”
“පලයන් බං යන්න මට ඒකිගෙන් වැඩක් නෑ.”
“අනේ පු‍තෝ දුන්නොත් උඹ එපා කියයි”
“ඈ බං විපුල සීන් එක සිරාද? උඹ කොහොමද දන්නෙ?”
“සිරා සිරා…”
“මට කුමාරි කිව්වෙ.”
එහෙනම් බොරු වෙන්න බෑ, මොකද උන් ඔක්කොම එක සෙට් එකේනෙ.
“ඔන්න මල්ලි චාන්ස් එක”
“අනේ පව් බං…”
“පව්……”
අම්මටඋඩු, මෙන්න මූට සත්ව කරුණාව පහළ වෙලා….
සත්ව කරුණාව?
ඔව් ඔව්… ගොනෙක් ගැන
හු…හු…හූ….
දහසකුත් උපහාස අපහාස මැද නිර්මණි ගැන ඇති වුනේ ඇත්තටම අනුකම්පාවක්. ඈ මට නොලබුනත් ඒ දුක කවරදාකවත් වෛරයක් වෙලා තිබුනෙ නෑ, සියල්ල උපේක්ෂාවෙන් විඳ දරා ගත්ත.
“මංජු මොකද මේ පාරවත් අලුත් නැවෙන් කෑල්ලක් බලමුද?
“මූට හරියන කෙල්ලො කොහෙද බං මේ කැම්පස් එකේ ?
යහළු යෙහෙළියන්ගෙ කෙළි කවට කම් වලට සිනහවකින් පිලිතුරු දී නිහඬව ඉන්න පුරුදු වී සිටියත් සිත යට සැඟවුන රහස කවුරුවත් දැනගෙනෙ සිටියෙ නෑ.
සරසවි බිම පුරාවට නෙත ගැ‍ටුන දහසක් යුවතියන්ගෙ නෙත් අතර නතර නොවුන මා නෙතු හැමදාම සෙව්වෙ ඒ භයින් තැති ගත් මුවැත්තියගෙ අහිංසක නෙත් සඟල විතරමයි. සෙනෙහසක්ම නූනත් මොකක්දෝ නොතේරෙන ලෙන්ගතු කමක් ඒ නෙත් අතර සඟවිලා කියල මොහොතකට සිතුන. අහම්බෙන් හමුවුන විටෙක පවා ඒ දෑස් අග රැදී තිබුනෙ වරදක් කල එකියකගෙ අත්ම අනුකම්පාවද? අනේ මංද , මගේ සිත සිතන සිතුවිලි මටම විතරක් හිතෙන ඒවද කොහෙද?
මට ඈ දු‍ටු මුල්ම දවස මතක් වුනා……..
නිර්මාණිව හමුවෙන්න ඕනෙ,
ඈ ගොඩක් දුකෙන් ඇති.
ඒ සිතුවිල්ල අත්මර්ථකාමී හදවත විසින් කල මනාසික බලපෑමක්ද?
මං දන්නෙ නැහැ. කොහොම නමුත් ඒ බලපෑමට පුලුවන් ශරීරය පාලනය කරන්න.
සියළු භාදක හැල හප්පීම් හමුවෙ නොසලී සිටිය හැකි අත්මශක්තියක් ඇයට ලබුනෙ කොහොමද? හිතාගන්නත් අමරුයි. කඳුලු අතරින් සිනාසෙන මුව පියුම මල් කැකුළක් සේම පියකරුයි.
ඔහේ ගලාගිය ජීවිතයට අරමුණක් ලැබිල.
නිර්මාණිව සුපුරුදු නැවුම් බවෙන් දකින්න, කතබහ කරන්න, ඇසුරු කරන්න ලැබීම ගැන මම දහස්වර දෙවියන්ට ස්තුති වන්ත වුනා. ලැබුන පුංචිම විරාමයෙදිත් අපි හමුවුනා. ආගිය තොරතුරු, ජීවිතය, පුද්ගල සම්බන්ධතා, සමාජය, දේශපාලනය, අනාගතය, රස වින්දනය ගැන වරු ගනන් කතා කලා, අදහස් හුවමරු කර ගත්ත. ඒ සියල්ල ගෙනහැර පෑවෙ එකම අර්ථයක්. පැහැදිලි ලක්ෂණයක්, නිර්මාණි රුපයෙන් වගේම සමජ යථාර්ථය විනිවිද දැකිය හැකි, යමක හොඳ නරක තර්කයෙන් යුතුව අවබෝධ කර ගත හැකි නිරවුල් චින්තනයක් සහිත විශේෂිත චරිතයක් බව. අපේ කථා බහ එකිනෙකාගෙ සිත්වල සියුම් තැන් ස්පර්ශ කරන්න සමත්. එය නිකරුනේ ගලාගිය හුදු බොලඳ කථා බහක් වෙනුවට, වචන වලට යම් වටිනකමක් එක් කල හැකි අර්ථවත් එකක් විම ගැන මම බොහොම සතු‍ටුවුනා. අපේ අදහස් ඇත්තටම කොයි තරම් අපූරුවට පෑහෙනවද? එකිනෙකගෙ සිත්වල පැන නඟින පුංචිම ප්‍රශ්ණයක් වුනත් වචන වලට පෙරලන්න කලින්, මුවෙන් ගිලිහෙන්න කලින් අනෙකා හඳුනා ගෙනීම, ඊට නිසි පිලිතුරු ලබිම තුල ඒ සමපාත වීම ස්ථීර කලා. දිනෙන් දින ගොඩනැඟුන සංහිඳියාව තුල ඒ රූපයේ ලස්සනම, ඒ කථාවෙ ලලිත්‍යයම, ඒ සිතුවිලි වල සංවෙදී බවම දැකීම, ඊට ලොල් වීම ආදරයම බව මම පසක් කර ගත්ත. අළු යට සැඟවුනු ගිණි පුපුරු ආයෙමත් හිතට වද දෙමින් මා දිරිමත් කලා. එහි උච්චතම අවස්ථාව මෙතුවක් කල් කාලයත් සමඟ මගේ සිතේ නිදහසේ වැඩී පීදුන සෙනෙහස නම් කුලුඳුල් පුෂ්පයේ වරුණ ඈට කියන්ට තීරණය කිරිමයි.
එහෙත් එක්වරම හිතට නැගුන ප්‍රතිගාමී සිතුවිල්ල ඒ සියලු ප්‍රර්ථනා මොහොතකින් අකර්මණ්‍යය කලා, අඩපණ කලා, ගොළු කලා.
මෙ ආදරය එකපර්ශ්විකද?
මගේ හිතේම පමණක් ගොඩනැඟුනක්ද?
තවකෙකුගෙ හිත් කියවන්න කටද පුලුවං. මිත්‍රත්වයෙ බැමි බිඳගෙන එකිනෙකගෙ නෙත් අතර සැඟවුන රහස සොයන්න එකිනෙකාගෙ අස් දිහා බලගෙන කථා කරන්න තරම් ආත්ම ශක්තියක් දෙදෙනා තුලම නොමති වීම තුල මට අහිමි කලේ නිර්මාණිද? නැත්නම් ඈට අහිමි කලේ මාවද?
……………………………………………………………………
…………………………………………………………
…………
වසර 4 ක අවසානය…. නොකියාම අත පොවන මානයට පමිණිලා. කිසිදා කිසිවෙකුට අමතක කල නොහෙකි වසන්ත උද්‍යානය, සරසවි බිමෙන් නික්ම යන දිනය එලඹිලා.
මිතු දමේ සුවඳ රැඳි අන්තිම රත්‍රිය… Batch Night එක,
නේක වර්ණ විදුලි එළියෙන් දසත ආලෝකමත් කලත්, රස මියුරු සංගීතයෙන් අවට ගිගුම් දුන්නත් ගුප්ත නිහඩතවයක් හැම හිතකම පිරිල. හෙමෝම සතුටින් ඉන්න වග පෙන්නුවට සත්‍යය ඒකම නෙමෙයි. සිව් වසරක් පුරාවට කෙලි දොලෙන් දුව පැන්න ඇවිදපු මේ බිමම අද නුහුරුයි, නුපුරුදුයි වගේ. එකිනෙකා වැලඳගෙන හඬා වැටෙන මිතුරු මිතුරියන් අතර බැඳුන මේ ලෙන්ගතුකම ආයෙ කිසි දිනෙක මෙපමණට සවිමත් වේද? ජීවිතේ ආයිත් දවසක හමුවෙමුයි කරන මේ ප්‍රාර්ථනය කිසිදාක ඉ‍ටුවෙද? අපි හෙමෝම එකම බිමක එකම දිනෙක, මේ ජීවිතෙදි නම් යලි හමුවෙන්නෙ නෑ ? ඇත්ත එයම වුනත් ඒ බව හිතන්න තරම් අපේ සිත් ශක්තිමත් නැහැ. අපි එකිනෙකට සුබ පතමින් සමුදුන්න. හඬාවැටෙන සිත බොහොම හැගීම්බරයි.
බොඳ වුනු දෑස් ඉදිරියේ මැවෙන රුව ඇයමයි
මංජු…….
නිර්මාණි……….
යන්නම්….
ඊට එහා වචන අපේ මුවින් පිට වුනෙ නෑ.
සරසවි ජීවිතෙ පළමු දින දු‍ටු නෙත් සඟල එහෙමමයි.
එදා වගේම අදත් කඳුලු….
ජීවිතය දිහා බොලඳ හදවතින් දකිනවාට වඩා ගැඹුරු මනසින් දැකීමේ වරද කිසි දිනෙක නිවැරදි කර ගන්න හැකි වේද?
කතාවක් තියෙනවා එක්කෙනෙක් හේනකට ගියාට පස්සේ ඉස්සරලම හමුබුනාලු ලොකු ලොකු හොද පෙනුමැති කරල් කිහිපයක්. ඒත් ඔහු තවත් ඉස්සරහට ගියොත් ඊටත් වඩා හොද ලොකු කරල් හම්බවෙයි කියලා ගියත් ඊටත් වඩා කුඩා පොඩි පොඩි කොහෙත්ම සෑහෙන්ට බැරි කරල්ලු හම්බුනේ. නමුත් ආයෙත් පස්ස හැරිලා වැඩක් නෑනේත මොකද ඒ මුලින් හම්බුන ඒවා වෙන අය අයිති කරගෙන. ඒ වගේ තමයි අපි ගොඩක් දෙනෙක්ගේ ජීවිත. ලැබෙන දේ අයිති කර නොගෙන වඩා හොද දෙවල් හොයන්න ගියාම පස්සේ කාලෙක දුක් වෙන්න වෙයිද කියලා හිතට එන හැගිම වලක්වන්න බෑ. මමත් ඔය වගේමයි. ඒ දැක්ම බොදල ඇසින් දකිනවා යැයි කීමට මම එකග නෑ.
ReplyDeleteරතී පුංචි අදහසක්, හැමදේම නැණසින්/බුද්ධියෙන්ම බලන්න බෑ නේද? ආදරය කියන්නෙ ඒ වගේ දෙයක් මං හිතේ. ලොකු ලොකු පොරවලුත් බලු වෙනවලු මචං එතනදි..
ReplyDeleteආදරය අන්ධයි කියන්නේ නිකං නෙවේ මචං!මොන උගතට උනත් ඔය ලෙඩේ හැදුනම මුකුත් පේන්නේ නැතුව යනවා...උඹේ කතාව කියවද්දී මට මාර පුරුදු ගතියක් දැනෙනවා!
ReplyDelete