Tuesday 26 July 2011

දියවෙන වැලි කඳු















සුපුරුදු සුදු පාට හිස් වැස්ම පැලඳගත් මම Site Office එකෙන් එලියට බැහැල හෙමි හෙමිහිට Site එකෙ පැත්තට ගෑටුව. අද වේලාසනින්ද? මගේ හිත මගෙන් අහපු ප්‍රශ්නෙට පිලිතුරු සොයන්න අත් ඔරලොසුව දිහා බැලුව. නෑ  9.00 ත් පහුවෙලා. ඵ්ත් තාම අඳුර? පෙරදා හැන්දෑවෙ ඉඳලම මෝදු වුන වැහිබීරම තවමත් එහෙමමයි. රෑ හොඳටම වැහැලත් තියනව. අලුතින් කපාපු, පුරවපු පස් සහිත තවකාලික පිවිසුම් මර්ගය අද හරියට වපුරන්න පිළියෙල කළ කුඹුරක් වගේ. දුෂ්කර බිම්වල වැඩකටයුතු සඳහාම සකස් කළ දෙදණ තෙක් උස ආරක්ෂිත සපත්තු වලට පිං සිද්ධ වෙන්න සීරුවට වතුර වලවල් උඩින් පැනයන්න පුලුවන්. වෙනදාට දිළිහෙමින් රඟදෙන හිරු එලිය අද කොහෙද නෑ.  දසත පැතිරුණ අඳුර‍, සුපුරුදු දින චර්ය්‍යාව තබා සිතුවිලි වල නිදි ගැහැටවත් හරිහැටි පුබුදුවාලන්න සමත් වෙලා නෑ. සිත හරිම උදාසීනයි.

ඉදිරි ජීවිතයක ගමන් මඟ තීරණය කරන්නෙ, ලබන අත්දැකීම් ම තමා. ගිං ගඟ ඉස්මත්තෙ ඉදිවන විසල් ජල පරිත්‍රාගාරයක ඉදිකිරීම් කටයුතු මට ගෙන දුන්නෙ නැවුම්ම අත්දැකීමක්. අත්තටම මේ ජීවිතෙ හරිම දුෂ්කරයි, ක‍ටුකයි, කාර්ය්‍යයබහුලයි නමුත් බොහොම තෘප්තිමත්.

එකම කාර්ය්‍යයක දිගු කලක් නිරත වීමට ඇති නොහැකියාවඑකම පරිසරයක, එකම වට පිටාවක දිගු කලක් ජීවත්ව සිටීමට ඇති නොකැමැත්ත නම් මගේ  දුර්වලතාවයට මෙවන් ජීවන වෘතියක් හැර අන් කවරක්ම ගැලපෙයිද. දිනෙන් දින වෙනස් වන වැඩ බිමේ ස්වභාවය, වටපිටාව, පරිසරය, අරමුණු, ඉලක්ක, අභියෝග, මිනිස්සු, වගේම කාලෙන් කාලෙට එකකට පසු තව එකක් ලෙස ලැබෙන අලුත් ව්‍යාපෘතියක්, අලුත් වැඩ බිමක්, ලඟා කර දෙන්නෙ තවත් අලුත්ම පරිසරයක් සහ අලුත්ම අත්දැකීම් ගොන්නක්. හැමදාම ජීවිතෙ සොඳුරු ඉසව් දකින්න, විඳින්න ආශා කල මගේ නෙත, වෙනස් වෙනස් මිනිසුන් හමුවෙන්න, ඇසුරු කරන්න ආශා කල මගේ සිත, වඩ වඩා අලුත් අභියෝග, අත්දැකීම් ජය ගන්න ආශා කල මගේ සතුට ඊටම ගැළපුනා.

හිතේ තෙරපෙන උදාසීන සිතුවිලි වලට යම් ප්‍රාණයක් එක්කරන්න හිතගෙන මම ගං ඉවුර අද්දරට සේන්ඳුවුනා. 

මධ්‍යම කඳුකරයෙන් ඇරඹිලා සැතපුම් සිය ගණනක දුෂ්කර වූත් වෙහෙසකර වූත් මඟ දුරක් ගෙවා පැමිණෙන ගං දිය මහ සයුර හමුවෙන මුවදොරට සමීප වෙනකොට බොහොම ශාන්තයි, නිහඬයි, නිසංසලයි. ගංඟාවක ගමන් මඟත් හරියට ජීවිතය වගේ. ඉතා කුඩාවට පටන් ගෙනදඟකාර කෙළිලොල් ළමා විය සේම මුරණ්ඩු දඩබ්බර යෞවනය අතරින් පැමිණ නිවුන සැනහුන මහලු වියකින් නිමා වී මහ සයුර හමුවෙනව වගේ. මේ සීමිත කාල පරාසය තුල ජීවිතයට එක්කරගත් මහා දැණුම, හැකියාව, අත්දැකීම් සුවහසක් ජනතවකට අපිරිමිත සේවයක් ම කොට සැනසුම් සුසුම් හෙලා මියැදෙන්නෙ කවර ලෙසකින්ද, දුෂ්කර වූ ගමන් මඟ දී එක් කරගත් විසල් ජලකඳ හුදී ජනී ජනයාගෙ පවස, කුසගින්න නිමා කොට සතු‍ටු සිතින් කරදිය සයුරට මුහුව යන්නෙත් ඒවගේමයි.


You can’t do anything about length of your life, but you can do something  depth & breadth of it.

යම් තැනක ලියා තිබුනු වදන් පෙලක්, කවදා කොතැනක කවුරුන් විසින් ලීවාද නොදන්නා මුත් මතකයේ තදින් කාවැදුනු සටහනක අරුත කොයිතරම් අගනේ ද?

ඝණ කලු වළාකුළු සහිත අහසේ ඡායාවත් , සීතල, හුදකලාව සහ අඳුරත්, ඒ අසමාන වු ගුප්ත බවට ගෙන දුන්නෙ රුකුලක්මයි


ගං දිය පිස එන සුලං ‍රැල්ල ඇඟේ දැව‍ටුනහම හිරිඟඬු පිපෙන තරමට සීතලයි.

තාම පරිසරයට, ගහ කොළ වලට, සියොතුන්ට හිරු උදා නොවුනට, වැඩ බිමට, අපට, මිනිසුන්ට, දවස උදා නොවුනට, වැලි ගොඩදාන මිනිස්සු නම් බෝට්‍ටු වල නැගිල දවසේ වැඩ කටයුතු පටන්ගෙනත් ඉවරයි.


අයිස් කැටේ වගේ සීතල බොරපාට සැඩ දියේ නපුරු කම ගැන වගක් නෑ. සුපුරුදු රාජකාරිය සුපුරුදු ලෙසම කරගෙන යනව. ගඟ මැද නවතාලූ ඊටම සරිලන ලෙස සකසා ගත් පහුරක් වැනි බෝට්‍ටුව ඔවුන්ගෙ එකම නවාතැනයි. ඉන් පැන ගැඹුරු දියේ කිමිදී විනඩි ගනනාවකට පසු වැලි බාල්දියකුත් කරගහගෙන ගොඩ එන තරුණයෙක් වැලි ටික බෝට්‍ටුවට දමා, නැවත දිය යට සැඟව යන්නෙ තවත් වැලි බාල්දියක් වෙනුවෙන්. ධෛර්ය්‍යයේ තරම නම් හිතාගන්නවත් බෑ. ඒ, ඔහු සතු කාය ශක්තියද නැතිනම් චිත්ත ශක්තියද.

. අද මගෙ සුපුරුදු මිත්‍රයත් වේලාසනින්ම වැඩ පටන් අරං. මිත්‍රය කිවුවට නම, ගම, වයස, තබා හමුවී වචනයකුදු කතා කොට නැති ඔහු හැමදා උදෑසන දකින දසුන් පෙළක්ම පමණයි. ගං දිය මැද තම බෝට්‍ටුව නවතා සුපුරුදු දින චර්ය්‍යාවේ යෙදෙන, කාල වර්ණ කෙසඟ සිරුරකින් හෙබි ඔහු, හැමදා මෙහා ඉවුරෙදි දකින මා වෙනුවෙන් අත වනා සිනසාසෙන්න  අමතක කරන්නෙ නෑ. කළු පාට අපැහැදිලි මුහුණ අතරින් මතුවෙන සුදු පාට දසන් පෙළ  විතරක් පැහැදිලිව ඈතට පේනව. නමුත් එහි සැඟව ඇත්තෙ අව්‍යාජ වූ මිත්‍රත්වයක්, ගෞරවයක්.
මමත් සුපුරුදු ලෙස ඔහුට අත වනා ආචාර කලා. ඒ දැක බොහොම ලෙන්ගතුව හිනැහුන මිත්‍රය තවත් වැලි බාල්දියක් සොයා දිය යට කිමිඳුනා.


මේ තරම් සැඩ අනාරක්ෂිත දිය පහරෙ රුදුරු බව තඹයකට මායිම් නොකොට, අවධානම දෝතින්ම ගෙන ඉ‍ටුකරන මේ කාර්ය්‍යය අත්ටටම කුමක්ද? නීතියේ වදන් අතර අනවසර වූ ද, සමාජයේ මිනිසුන් අතර අවධානයට නතු නොවූ ද හබෑම දුෂ්කර, ඒතරමටම ධෛර්ය්‍යයවන්ත වූ ජීවන වෘතියක් වෙත මේ මිනිසුන් පොළඹවනු ලැබූ හේතු කාරණා මොනවාද?

ඒ ඔවුන් පරම්පරාගත උරුමයෙන් පුරුදු පුහුණු වී කරගෙන ආ කර්මාන්තය නිසාද? අඩු වියදමක් දරා වැඩි ලාභයක් ලඟා කරගත හැකි කදිම ජාවාරමක් නිසාද? තම කාය ශක්තිය ලොවට පෙන්වා සමාජය තුල වීරයකු වීමට ඇති අශාව වත් ද? සමහරවිට අභියෝගාත්මක ක්‍රීඩාවක නිරත වීමෙන් ලබන හුදු විනෝදාශ්වාදය වත්ද? එසේත් නැතිනම් මුලු රටක් සමාජයක් වෙලාගත් දැඩි අර්ථික දුෂ්කරතා හමුවේ කළ හැකි අන් යමක් මේ මිනිසුන්ට නොමැතිවීම විය නොහැකිද? තරුණය්‍ය, දුප්පත්කම හා දරිද්‍රතාව විසින් පොළඹවනු ලැබූ සිතකට දිනිය හැකි අභියෝගයක් නැති තරම්. කාරණය කුමක් වුවත් තවත් සමාජ පැතිකඩක ජීවිත සොයා යාමේ යථාර්ථය නම් මෙයමයි.


එදිනෙදා සමාජයේ අපේ ජීවිත වලට තරමක් ඈතින්, නිතර නෙත නොගැටෙන, දු‍ටුවද ඒ ගැන වැඩි අවධානයක් යොමුනොවන සමාජ ස්ථරයක ජීවත් වන මිනිසුන්ගෙ ජීවන අත්දැකීම් ගැන දැන ගැනීමේ කුතුහලය, වැලි ගොඩදාන මිනිස්සුගෙ ජීවිත වලට වඩා සමීපව එබී බලන්න මා සිත පොළඹවනු ලැබූව. නුමුත් එහි නොදු‍ටු පිට නම් වඩවඩාත් ගුප්තයි, විශමාචාරයි, පුදුම එළවන සුලුයි.



වැලි ගොඩ දැමීමේ කාර්ය්‍යයයේ නිරත වන වැඩි දෙනා දු‍ටුවනම තරුණයන් යැයි කිව හැකියි. නුමුත් සමීපව නිරීක්ෂණය කළහොත් භාහිර ස්වරූපයෙන් පවා ඔවුන් සතු සමහර විශේෂතා වෙයි. කාල වර්ණ බේරුණු කෙසඟ ශරීර වල දරදඬු අතපය, කාය ශක්තිය පෙන්වුවාට ඊටම අවේනික අප්‍රසන්න වියලි සම මතුපිටක් තමයි ඇත්තෙ. දිගු කාලීනව වෘතියේ නියැලීම නිසා උරුම කරගත් ශරීර ගත රෝග වලින් පීඩා විඳිමින් හෝ අනාගතයේ නුදුරු දිනෙකම ඒ වග බලාපොරොත්තුවෙන් හෝ පසුවෙයි. සමේ රෝග, ඇස් පෙනීමේ හා කන් අසීමේ දුර්වලතා, පෙනහලු අශ්‍රිත රෝග ඉන් විශේෂයි. කොහොම නමුත් මෙහි වඩා කණගා‍ටුදායකයම හා අභාග්‍යසම්පන්නම කාරණය නම් වෙනෙකක්. ඒ මේ බොහෝ ජීවිත පි‍ටුපස ඇති ජීවිත කථාව, ජීවිතය ජය ගන්න දරන උත්සහය තරම් ප්‍රසන්සනීය නොවීම සහ බොහොම අවිචාරවත්, විෂම, ඇවතුම් හා පැවතුම් ගෙන් ගහණ වීමයි.

සාමන්‍යයෙන් උදය වරුව පමණක් වැලි ගොඩ දැමීමේ කාර්ය්‍යයයේ නිරත වන මිනිස්සු ඉන් සැලකිය යුතු අදායමක් උපයනව. සාපේක්ෂව වෙනත් කම්කරුවකු ගත වෙහෙසා ලබන මුදලට වඩා කිහිප ගුණයක් වැඩිපුර, ජීවිතය පරදුවට තබා කරන ක්‍රියාවක් වෙනුවෙන් ලැබීම අසාධාරණ නෑ. ඊට අමතරව දේශගුණික, පාරිසරික, හා කාලානුගත තත්ව හමුවේ වෙලඳපොළ වැලි ඉල්ලුම උච්චාවචනයට සාපේක්ෂව මිල නීර්ණය කිරීමේ ඍජු වාසියද ඔවුන් සතු වෙනව. අවසානයේ නිෂ්පාදන පිරිවැයක් නොදරා ලබන අදායමේ වැඩි ප්‍රතිශතය ශුද්ධ ලාභයමයි. එහෙත් ඒ ලබන අදායම නිසි පරිදි කලමනාකරණය නොවීම තුල උපදින දහසකුත් ප්‍රශ්න, ගැටලු, හැලහැප්පීම් හා නොගැළපීම් ඔවුනට හිමි කර දී ඇත්තෙ අරාජික වූ ජීවිතයක්. යහමින් අතමිට මුදල් ගැවසෙන විට වියදම් කිරීමටද මංපෙත් විවර වෙන්නෙ ඉබේමයි. නමුත් මෙහි ඇති විශේෂත්වය නම් දිළිඳු බවේ මිරිකෙමින් ජීවත් වෙන අය ඉන් මොහොතකට හෝ මිදීමට හැකි මංපෙත් ගැන නොසොයා සිටීමයි. අඳුරු ආගාධයේ ගිලි ගිලී තවත් ගැඹුරට වැලි සොයා කිමිදෙනව වගේ ජීවන සයුරෙ පතුලෙම ඉඳන් දුක් විඳින්න මේ මිනිස්සු පුරුදු වෙලා. මේ අතර බොහෝ දෙනෙක් කුඩු, ගංජා හෝ කසිප්පු භාවිතයේ කෙළ පැමිණි අයලු. වෘතීය දුෂ්කරතා හමුවේ ඇති භය, ත්‍රාසය, වෙහෙස, පීඩනය, සීතල, මඟහරවා ගන්න මත්ද්‍රවය්‍ය භාවිතයට හුරු වූව විය හැකියි. නමුත් වෘතීය ජීවිතයෙන් පසු ඉඳ හිට මගතොට හමුවන අයෙක් වුව පියවි සිහියෙන් දකින්නෙ කලාතුරකින්. දවසේ වැඩි කාලයක් මත් වූ මිනිහෙක්ගෙ ජීවිතයක හර පද්ධති ගැන කථා කිරීමම විහිලුවක්. අන්තර් පුද්ගල සබඳතා වලදි පරිධියේ අවසානම කවයක ගමන් කරන ජීවිත, තාවකාලික සතුට හා සැනසුම සොයා නොපතන, නොකරන දෙයක් නැති තරම්. වැඩිමනක්  අර්ධ ලෙස නිමාකල  නිවාස හැමදා එලෙසමයි, ඒවා පිළිසකර කිරීම, අලුත්වැඩියාව, නඩත්තුව හෝ ගොඩනැඟීම කිසිම අදහසක් ඇත්තෙ නෑ. දිනෙන් දින ගරාවැටෙන නිවාස වගේම පවුල් ඒකකය තුල මාපිය, දූ දරු, සහෝදර සබඳතා වල රුව, ගුණ, හැඩ, හා පැවැත්ම ද ඊටම අවේනිකයි. වගකීම් රහිත ජීවිත, දිලිඳුකමේ හා නූගත්කමේ උරුමය කරුමය කොටම ජීවත් වෙනවාද?

………………………….

………………………….

මඳින් මද  විවර වෙන අඳුරු වළා අතරින් අයාසයෙන් පැන නැඟුන රිදී පැහැ හිරු කිරණ මිහිලිය සිප ගන්ට යත්න දරනව. පමාවෙලා හරි උපදින  උදෑසනක නැවුම බව නම් හරිම මිහිරියි. ගහ කොළ මත පතිතවන ලා හිරු එළිය, සිත් වලට පවා ගෙනදෙන්නෙ ප්‍රබෝධයක්. සෑම අඳුරු වළාවකම රිදී ඉරක් දැකිය හැකිනම්, අතිශෝක්තියෙන් යුත් කවීත්වයට වඩා යථාර්ථය වෙනස්. බොහෝ වෙලාවක් තිස්සෙ පපු කුහර අතර හිර කරගෙන සිටි සුසුමක් සැහැල්ලුවෙන් පිට කලේ හදවත පුරා නැඟුණු සිතුවිලි වල ගැඹුරු බරින් මිදෙන්න.
දවසේ සුපුරුදු රාජකාරි වලට අවශ්‍යය ජවය බලෙන් හරි අතිකර ගත යුතුයි. වැඩ බිම කඩි ගුලක් මෙන් කාර්‍යබහුල වෙනකොට ඊට අවැසි කායික  මෙන්ම මානසික සූදානමත් නැතිව වැඩ වලට මුහුණ දෙන්න බෑ. දිනයේ වැඩ කටයුතු වෙන්සක් නැතිවම ගෙවිල ගියා. උදෑසන ගං තෙර සිරි නරඹීමේ සිට, ගල්, ගඩොල්, කොන්ක්‍රීට් එක්ක හරි හරියට තරඟ කරපු, නා නා විදි මිනිසුන් එක්ක හරි හරියට තර්ක කරපු, දහසකුත් එකක් වැඩ රාජකාරි එක්ක හරි හරියට ඔට්‍ටු දුවපු දිනයේ ඉලක්ක එකෙන් එක අහවර කෙරුණා. අඳුරු උදෑසන, දිනය ඇරඹීම පමා කලත්, කලයුතු වැඩ වල නම් අඩුවක් තිබුනෙ නෑ.  

……………………………

……………………………

...........................................

……………………………


කාර්ය්‍යයබහුල දිනයක් අවසානයේ හිතට දැනෙන්නෙ මහා සැහැල්ලුවක්, සතු‍ටක්. උකැටලී ලෙස ගෙවීගිය දිනයකට වඩා වැඩ කටයුතු වලින් හෙම්බත් වුනු දවසක සවස හරිම සන්සුන්, හරිම ප්‍රබෝධවත්. ගතට කොයිතරම් මහන්සි දැනුනත් හිත පුරා නැ‍ඟෙන්නෙ ජයග්‍රාහී මානසිකත්වයක්. රටට ලෝකයට වැඩක් අති මිනිසෙකු වීම කොයි තරම් වාසනාවන්තද?
දවස පුරා තිබුන වැහි අඳුර තවමත් එහෙමමයි. හිරු බැසගිය ගොම්මන් අන්ධකාරයෙන් මිදෙන්න තැන  තැන  පහන් දැල් වෙනව.

හුම්ම් දැන් යන්න වෙලාව හරි

සර් සර්දන්නවද වැඩක් ?

අපේ කාර්ය්‍යාල සහයක "විජේ", කොහෙන් හරි ඕපාදූපයක් හොයගෙන ඇවිත් පළමුවෙන්ම කීමෙන් ලබන සතුටට අපි කිසිවෙක් බධා කලේ නෑ. සමහර විට අලුත් ප්‍රවෘත්තියක් දැන ගැනීමට ඇති කැමැත්ත වගේම විජේ වගේ හිත හොඳ කොල්ලෙක්ගෙ හිත රිදවන්න ඇති අකමැත්තත් හේතු වෙන්න ඇති.

මොකද්ද ?

සර්, අර "කළු කුමාරය" දන්නව නේද ?

.. හා.. හා.. මොකද නැත්තෙ බං අර  කෙල්ලන්ට බැල්ම දාන යකා නෙ ? ෂැක්.. මෑන්ස් හම්ම්බ උනොත් පොඩ්ඩක් කියල අපේ මේ නාමල් මහත්තයට හොඳ ගෑණු ළමයෙක් හොයල දෙන්න ඇත්නම්.

නේද මචං?

විජේගෙ ප්‍රවෘත්තියෙන් උනත් සතු‍ටු වෙන්න තරම් අපි සැහැල්ලුයි.

එත් විජේ full serious……

නෑ නෑ සර් කියන කළු කුමාරය නෙවෙයි

අර site එක අයිනෙ වැලි ගොඩදාන කළු එකා අර අරහැමදාම මහත්තයට අත් වනන එකා.

. මිනිහද? මිනිහගෙ නම කුමාර දා?

හරි දැන් ඉතින් මොකද වෙලා තියෙන්නෙ ?

ඌ පොලිසියෙන් අල්ලං ගියා  ගෑණිට පොල්ලකින් ගහල

නෑ  මැරිල ද?

මැරිල ද? දන්නෙ නෑ ඉස්පිරිතලෙ අරං ගියා, හොඳටම අමාරුයි.

ඉතින් මොකද්ද කේස් එක ? ඇයි ඌ ගහල තියෙන්නෙ ?

සර් දන්නවද ඌගෙ ගෑණි ?

අපි කොහොමද බං දන්නෙ ඌගෙ ගෑණිව

කනෙ කියන්නෙ,

අර දවල්ට බත් පැකට් අරගෙන site එකේ වැට අද්දරට එන්නෙ,  ආං ඒ ගෑණි තමයි.

අර පොඩි ළමයෙකුත් එක්ක ?


ඔව් ඔව් ඔය ගිණි කිකිළි වගේ ඉන්නෙ ඒකි තමා.

නෑ ඒ කුමාරයගෙ පවුලද?  කොහොම උනත් හරි හැඩකාර කෙල්ල.

හැඩ තමයි මහත්තය, ඒකි බඩුව

මොකා. උඹ කොහොමද දන්නෙ ?

මොකා තමයි මහත්තයල නොදන්නව උනාට ඒක ප්‍රසිද්ධ රහසක්.

ඔය බත් අරගෙන එන්නෙ බත් විකුණන්න නෙවෙයි, බිස්නස් එකට site එකේ උන් දැලේ දාගන්න. එහෙම කේස් එකක් මාට්‍ටු වෙලා තමයි කුමාරය පොල්ලෙන් ගහල තියෙන්නෙ.

සර් කොහොද ඉතින් ඕව්ව දන්නෙ.


විජේ වීරයෙක් වගේ සියලු සිද්ධි රස කර කර කියනව.
නමුත් අපි හැමෝගෙම මූණු වල ඇත්තෙ විකෂිප්ත බවක්, විස්සෝපයක්.

මට මතකයි ඒ ගෑණු මනුස්සය,
මත් එක්කත් කිහිප විටක් දැකල හිනා වෙලා තියනව, හරිම හුරුබුහුටියි.
තවම හිරිමල් යෞවනයේ සිටින ලස්සන කෙල්ලක්, වයසට වඩා ජීවිතේ අත්දැකීම් ලැබුවට තරුණය්‍යයට හිමි සොඳුරු සුන්දරත්වය පිරි සිනහවක් ඈ සතුයි.


මොනව ! ! ! !


එතකොට ඒ ලස්සන සිනහව වංක සිනහවක්ද?

එතකොට කුමාර ?

හැමදාම බොහොම ලෙංගතුව හිනාවෙන මිත්‍රය, තම බිරිඳ ට පහරදී මරන්න තරම් කුරිරු හිතක් අති දරුණු මිනිහෙක්ද?

හදවත පුරා දැවී දැවී අවිලෙන්නෙ, මිනිසුන් හරි හැටි හඳුනා ගැනීමට නොහැකි ආත්ම පරාජයේ ලැතැවිල්ලද? නැත්නම් ගුප්ත මිනිසුන්ගෙ අවිචාරවත් ජීවිත ගැන වූ පසුතැවිල්ලද?

අදට වඩා සුන්දර, සුවපහසු, සැපවත්, මතු අනාගතයක් වෙනුවෙන් මහ මැදුරු තනන මිනිස්සුත්, හෙට දින ගැනවත් නොසිතා වැලි ගොඩදාන මිනිස්සුත්, එකම ක්‍රියාදාමයක "පුරුක්" නේද?

ඒත් ඒ එකිනෙකාගෙ ජීවිත වල වෙහෙස, කැපවීම, සතුට, බලාපොරොත්තු, අපේක්ෂා, එකමද?


එකින් එක වෙටෙන සීතල වැහි බිංඳු වලට හිතේ උපදින උණුසුම් සිතුවිලි වල දාහය නිවා දමන්න හැකියාව ඇත්තෙ නෑ. ඒව ඒ තරමටම හැඟීම්බරයි. 

No comments:

Post a Comment

අදහසක් කීමට හිත් වේ නම් නොකියා නොයන්න. සීමා මයිම් නෑ, හිතට එන හැඟීමට නිදහසේ ගැලපෙන්න ඉඩ හරින්න.